Ημέρα μνήμης αλλά και προβληματισμού…
Με την 23η Αυγούστου να έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των
ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του σταλινισμού και του ναζισμού, καλό
θα ήταν να μην αναλωθούμε για ακόμα μια φορά να καταδικάζουμε στα λόγια αυτές
τις μισάνθρωπες ιδεολογίες και τα αυταρχικά καθεστώτα που τις υπερασπίστηκαν
στο παρελθόν…
Καλό θα είναι να κοιτάξουμε στο σήμερα τις προεκτάσεις στο πολιτικό γ, να
κοιτάξουμε γύρω μας, στη κοινωνία και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα...
Βρισκόμαστε σε μια Ελλάδα ρημαγμένη
από τη λιτότητα, απότοκο της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης που ξέσπασε
βίαια πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Παρόλα αυτά, οδεύοντας σιγά σιγά σε μια προεκλογική για τη χώρα περίοδο, βλέπουμε
στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στη κοινωνία να έχουν εδραιωθεί ρητορικές που
παραπέμπουν περισσότερο σε περιόδους εμφυλίου και χούντας παρά σε ένα
σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που διέπεται από αξίες του δυτικού πολιτισμού.
Βλέπουμε να
βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 3,5 χρόνια ένα πρωτοφανές για τα ιστορικά πολιτικό
μόρφωμα, αυτό των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Οι μεν καταφεύγουν σε πρακτικές που θυμίζουν Σοβιετική Ένωση παρεμβαίνοντας ωμά στους
θεσμούς-πυλώνες της Δημοκρατίας όπως η Δικαιοσύνη και η ελευθερία του Τύπου και
των ΜΜΕ και επιχειρώντας καθημερινά να περάσουν στην κοινωνία την δική τους
«αλήθεια» που προφανώς ταυτίζεται με την κυβερνητική τους γραμμή. Για τους δε
ΑΝΕΛ μιλούν από μόνα τους τα αναρίθμητα
σχόλια στελεχών του με ρατσιστικό, ομοφοβικό και εθνικιστικό περιεχόμενο.
Ακόμα, βλέπουμε στη πλευρά και της αξιωματικής
αντιπολίτευσης μία μερίδα στελεχών που
ασκούν αντιπολίτευση υιοθετώντας πολλές φορές ακροδεξιό συντηρητικό λόγο, μην
παραδεχώμενοι σε καμιά των περιπτώσεων τις τεράστιες ευθύνες παλαιών της
κυβερνήσεων για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, έρμαιο των οποίων
είναι αναμφίβολα και η ίδια η ηγετική, δήθεν μεταρρυθμιστική, ομάδα της Νέας
Δημοκρατίας. Παρόλα αυτά βρίσκονται ξανά στο κατώφλι της εξουσίας…
Όσον αφορά τώρα τους φανατικούς απολογητές του Στάλιν και
του Χίτλερ, μόνο θλίψη μπορεί να νιώσει κανείς καθώς το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να απαντήσει στα πραγματικά
προβλήματα του ελληνικού λαού στα οποία βρίσκει πάτημα η λαϊκίστικη ρητορική
που υιοθετούν. Όσο μένουν αναπάντητα ερωτήματα, λοιπόν, τόσο αυτές οι φωνές θα ριζώνουν
στην κοινωνία αλλά και στο κοινοβούλιο.
Συνεπώς, χρέος όλων εμάς που αντιλαμβανόμαστε τα παραπάνω, είναι να
παλεύουμε καθημερινά ώστε η χώρα να βγει από αυτόν τον βούρκο και να σταθεί
ξανά στα πόδια της βασισμένη σε αδιαπραγμάτευτες αρχές όπως η ελευθεροτυπία, η
ισονομία, η αξιοκρατία, η διαφάνεια και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αρχές που ιδεολογίες όπως ο σταλινισμός και ο ναζισμός όχι μόνο αγνοούν, αλλά
τάσσονται εξ ορισμού απέναντι τους.
Μόνο τότε το κοινότυπο σύνθημα «δεν
ξεχνώ» θα αποκτήσει ουσιαστικό νόημα.
Μέχρι τότε, καλό είναι να θυμόμαστε
πάντα:
Η Δημοκρατία είναι θέμα
μόνιμου αγώνα και η υπεράσπιση της αναγκαία!
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
