Η
ελληνική πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης, απ’ όποια πλευρά κι αν την
κοιτάξει κανείς, αντικρίζει ένα θολό και μαυρισμένο τοπίο. Η κοινωνία και τα
μικρομεσαία στρώματα της πασχίζουν να επιβιώσουν γύρω από μία φοροκαταιγίδα που
εξουθενώνει τα νοικοκυριά σε κάθε άκρη της χώρας. Η οικονομία απέχει πολύ από
μία πραγματική ανάπτυξη καθώς οι τομές και οι μεταρρυθμίσεις στη δημόσια
διοίκηση προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς, ενώ το επενδυτικό περιβάλλον για τη
διοχέτευση επενδυτικού κεφαλαίου στη χώρα είναι ακόμα απαγορευτικό. Οι μικρές
επιχειρήσεις ασφυκτιούν από την υψηλή φορολογία και βρίσκονται στο χείλος του
γκρεμού και προ του κλεισίματος, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις μεγεθύνονται
εκμεταλλευόμενες μονοπωλιακές καταστάσεις στην αγορά, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερες
συνθήκες μονοπωλίου.
Μια
πιθανή απόδοση της οικονομίας, η κοινή παραδοχή για τη μη υπογραφή περαιτέρω
δανειακών συμβάσεων και η πίστη στην παραγωγική Ελλάδα και τους νέους δίνουν σε
ορισμένους την ελπίδα πως το φως ίσως φανεί σε λίγο στην άκρη του τούνελ…
Είναι, ωστόσο, ένα ρεαλιστικό σενάριο;
Δυστυχώς, όσο το πολιτικό σύστημα, η πολιτική
ηγεσία, η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση, αλλά και όλοι οι πολίτες τούτης της
χώρας δεν συνειδητοποιούν την ανάγκη της
για βαθιές και ριζικές αλλαγές στο κράτος και στην συνείδηση όλων μας, το μόνο
που θα καταφέρνουμε είναι η σχετική «διαχείριση της μιζέριας μας»…
Ταυτόχρονα, στην πάροδο της φετινής ακαδημαϊκής
χρονιάς, η ολοένα και χειρότερη κατάσταση των ελληνικών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ μαρτυρά την ανάγκη για άμεση παρέμβαση στην
ουσία των προβλημάτων και όχι στην επιδερμική, μικροπολιτική τους διαχείριση,
ιδιαίτερα από νέους φοιτητές και εν δυνάμει επιστήμονες μηχανικούς. Αντί αυτού,
γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς
κινδυνολογίας και καταστροφολογίας από ορισμένους «κόκκινους» κύκλους εντός
των σχολών που στοχεύει, όχι στην ριζική αντιμετώπιση των παθογενειών της
τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και κατ’ επέκταση του κράτους, αλλά στη διαμόρφωση
αγωνιστικών ρητορειών που προσπαθούν να συσπειρώσουν αντιευρωπαϊκά μέτωπα και
να πατήσουν πάνω σε ισοπεδωτικές λογικές ενός ζοφερού – μη αναστρέψιμου –
μέλλοντος προβάλλοντας την ιδεατή τους πραγματικότητα ως τη μόνη λύση όλων των
προβλημάτων, που εν τέλει καταλήγει στη διαχείρισης μιας ολοένα και μεγαλύτερης
μιζέριας…
Το
πραγματικό ερώτημα είναι αν θα δεχθούμε ως νέοι, και ειδικότερα ως εν δυνάμει
επιστήμονες μηχανικοί, τέτοιες λογικές ή αν θα απαντήσουμε με προτάσεις για το
μέλλον, με ριζοσπαστικές λύσεις για τις ουσιαστικές ανάγκες τις κοινωνίας, όπως
έχει χρέος τόσο ένα σύγχρονο φοιτητικό κίνημα, όσο και η γενιά της κρίσης, η
δική μας γενιά. Γιατί μέσα από
αντίστοιχες κρίσεις, διαχρονικά, γεννιέται κάτι νέο, με περίσσεια δυναμικής,
που θα βγάλει την χώρα από το τέλμα και θα δώσει νέα πνοή και όραμα, πατώντας
πάνω σε μία ρεαλιστική αναπτυξιακή βάση, με αιχμή την παραγωγική ανασυγκρότηση
της χώρας.
Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτή, ως φοιτητές του
μεγαλύτερου τεχνολογικού Ιδρύματος της χώρας, αναζητούμε καθημερινά τις
απαντήσεις προκειμένου να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στο μεγάλο βάρος που
έχει επωμισθεί η γενιά μας, ιδίως στο τομέα της εργασίας… Η πραγματικότητα όμως μας προλαβαίνει…
Η στάσιμη και αντιπαραγωγική κατάσταση, όπου
ευνοείται η ετεροαπασχόληση και η αυξημένη ανεργία των νέων, εδραιώνεται στις
συνειδήσεις της κοινωνίας. Μάλιστα, λόγω του σαθρού επαγγελματικού πλαισίου
που έχει διαμορφωθεί αλλά και λόγω των μειωμένων ευκαιριών πλήττονται καίρια οι
νέοι διπλωματούχοι μηχανικοί, με αποτέλεσμα την αναζήτηση εργασίας στο
εξωτερικό και άρα την διόγκωση του φαινομένου «Brain Drain».
Η
ανάγκη για την αντιμετώπιση αυτής της δυσοίωνης κατάστασης μοιάζει επιτακτική
σήμερα έτσι ώστε αφενός να πάψει η άτακτη φυγή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό
και παράλληλα να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία, με βασικό όπλο το ανθρώπινο
δυναμικό, και ιδίως τους υψηλά καταρτισμένους επιστήμονες. Το επιθυμητό αποτέλεσμα θα προκύψει εφόσον υπάρξουν ενέργειες με σκοπό
την τόνωση τομέων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία της χώρας,
συνδυασμένες με την αναθεώρηση του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου. Ο τομέας της
Ενέργειας είναι ένας τομέας στρατηγικής σημασίας…
Ο τομέας της Ενέργειας ως σημείο κλειδί στην παραγωγική ανάπτυξη της χώρας
Είναι
γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα εκδηλώνεται τόσο ένα έντονο
ενδιαφέρον για την μελέτη και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της
Ελλάδας, όσο και για μία στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μια
πιθανή έναρξη πλήθους δραστηριοτήτων στους συγκεκριμένους τομείς θα μπορούσε να
προσελκύσει πολλαπλές επενδύσεις και να προσφέρει νέες θέσεις εργασίας σε
μεγάλο φάσμα μηχανικών. Η δραστηριότητες
αυτές θα πλαισιώνονται από την απαραίτητη νομοθεσία έτσι ώστε να προστατεύονται
τόσο τα εργασιακά δικαιώματα όσο και το περιβάλλον. Ένας επιστήμονας λοιπόν,
όπως ο μηχανικός, που διαθέτει τη γνώση και την κατάλληλη εμπειρία μπορεί να
επιτελέσει σπουδαίο ρόλο σε οποιοδήποτε από τα προηγούμενα στάδια.
Ανεξάρτητα
από τις δυνατότητες που διαμορφώνονται σε επίπεδο αξιοποίησης των ενεργειακών
κοιτασμάτων της χώρας, απαιτείται μια συνολική μεταστροφή στις εναλλακτικές και
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) με σκοπό την απεξάρτηση της χώρας από τις
περιορισμένες και βλαβερές για τον πλανήτη συμβατικές πηγές ενέργειας. Μέχρι
σήμερα η υστέρηση της χώρας μας έναντι όλων αυτών των καινοτόμων αλλαγών
επιβεβαιώνεται από τις συνεχείς προειδοποιήσεις για επιβολή προστίμων αλλά και
από ποινές που ήδη έχουν επιβληθεί. Κρίνεται
λοιπόν απαραίτητη η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων χρηματοδότησης για
την έναρξη έργων εκμετάλλευσης ΑΠΕ, όπως είναι τα αιολικά πάρκα, τα υδροηλεκτρικά φράγματα και τα
φωτοβολταϊκά πλαίσια. Εξίσου χρήσιμη είναι και η παραγωγή ενέργειας από
εναλλακτικές πηγές όπως η βιομάζα, τα βιοχημικά απόβλητα και παραπροϊόντα
διεργασιών. Εάν μάλιστα όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με μια γενικότερη στροφή
προς την αξιοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας σε επίπεδο μεταφορών, τότε ανοίγει
ένα νέο κεφάλαιο τόσο στην έρευνα, όσο και στο βιομηχανικό τομέα για τους μηχανικούς.
Ωστόσο, παρά το γεγονός πως η ανάπτυξη των παραπάνω δραστηριοτήτων
μπορεί να αποτελέσει την ουσιαστική απάντηση στον προβληματικό παραγωγικό τομέα
της χώρας, για να τελεσφορήσουν τέτοιου είδους δραστηριότητες χρειάζεται να
ενταχθούν σε ένα συνολικό στρατηγικό πλαίσιο από πλευράς κράτους σε επίπεδο οικονομίας
και εκπαίδευσης.
Ενέργειες εντός ενός συνολικού πλαισίου στρατηγικής…
Είναι προφανές πως για να αναπτυχθούν οι παραπάνω
δραστηριότητες αξιοποίησης φυσικών πόρων και εκμετάλλευση των ΑΠΕ, χρειάζεται η
διαμόρφωση ενός υγιούς επενδυτικού και
επιχειρηματικού περιβάλλοντος ικανό να προσελκύσει πλήθος επενδυτών τόσο σε
επίπεδο έργων όσο και σε επίπεδο ερευνητικής δραστηριότητας. Σε αυτό το
πλαίσιο επαγγελματικής προοπτικής θα μπορεί να ενταχθεί το τεράστιο δυναμικό σε
επιστήμονες μηχανικούς που διαθέτει η χώρα και που τόσα έχει επενδύσει διαμέσου
της πανεπιστημιακής τους εκπαίδευσης.
Παράλληλα, είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί η
αστείρευτη παραγωγή τεχνογνωσίας από τις τεχνολογικές σχολές και τα ιδρύματα
ανά την επικράτεια, προς όφελος της παραγωγικής άνθισης αλλά και της ανάπτυξης
αυτών. Ειδικότερα, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θεωρούμε πολύ σημαντική την διεξαγωγή ερευνητικών προγραμμάτων από επιχειρήσεις που θα
εκμεταλλεύονται τον εξοπλισμό και τις γνώσεις των φοιτητών – προπτυχιακών,
μεταπτυχιακών ή διδακτορικών – της
εκάστοτε σχολής μηχανικών, χωρίς φυσικά να μπορούν να παρέμβουν στο πρόγραμμα
σπουδών, με συνέπεια το Πανεπιστήμιο να ωφελείται οικονομικά σε ικανοποιητικό
βαθμό αλλά και οι φοιτητές να έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν εμπράκτως με το
αντικείμενο που θα τους απασχολήσει στο μέλλον. Επιπλέον, πάγια θέση μας ως
ΠΑΣΠ ΕΜΠ αποτελεί η δυνατότητα
διεξαγωγής πρακτικής άσκησης από όλους τους φοιτητές μηχανικούς, η οποία θα
τους παρέχει σε μεγάλο βαθμό σημαντικές έμπρακτες γνώσεις τις οποίες δεν
μπορούν να αποκτήσουν μέσα από τα αμφιθέατρα, θα τους προσφέρει την μεγαλύτερη
δυνατή εξοικείωση και εμπειρία με το εργασιακό περιβάλλον που θα αντιμετωπίσουν
ως επαγγελματίες μηχανικοί αλλά και θα αποτελεί μία πρώτη διασύνδεση με την αγορά εργασίας.
Το
συνολικό αυτό πλαίσιο στρατηγικής υποδηλώνει τις ισχυρές παραγωγικές
δυνατότητες της χώρας, την ικανότητα των νέων μηχανικών να συνεισφέρουν στην
ανοικοδόμηση της οικονομίας και της κοινωνίας, την αποτελεσματικότερη
αξιοποίηση των πανεπιστημίων μας, ενώ, τέλος, αποτελεί την απάντηση σε όσους
επενδύουν στην μιζέρια και εθελοτυφλούν απέναντι σε ένα υποσχόμενο αλλά καθόλα
ανηφορικό μέλλον…
Άλλωστε
η αλλαγή δεν είναι φυσική εξέλιξη, είναι επιλογή!
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
